Co znaczy ANTAGONIZM WIESZCZÓW:
Tak tradycyjnie współczesna polonistyka, od czasów monograficznego ujęcia tego zagadnienia w książce Manfreda Kridla (Lwów 1925) zwyczajna nazywać wzajemne literackie i towarzyskie relacje Słowackiego i Mickiewicza. Nie to jest tradycja w pełni obiektywna. Słowacki ukazany tam został jako strona atakująca, bezpodstawnie agresywna, uzurpująca sobie prawo do zagarnięcia części sławy wielkiego poprzednika i rywala zarazem; miejsce na Parnasie, z chwilą wystąpienia Słowackiego, było już przecież zajęte. Mickiewicz zaś jedynie odpierał ataki, o czym ma świadczyć słynna i druzgocąca dla kariery młodego poety ocena jego twórczości, jako literaturze przypominającej piękną architekturę, budowlę niby kościół, lecz kościół bez Boga, bądź także zachowywał w tym sporze wyniosłe milczenie.
W istocie, o ile w twórczości i korespondencji Słowackiego w okolicy kilku zdań zawodu, wyrzuconych w gniewie słów nadmiernie złośliwej krytyki, spotykamy także dziesiątki wypowiedzi o twórczości Mickiewicza pełnych entuzjazmu, w tym przepiękne oktawy Beniowskiego o Panu Tadeuszu, o tyle nazwisko Słowackiego w Słowniku języka Adama Mickiewicza, rejestrującym wszystkie zachowane wypowiedzi poety, pojawia się incydentalnie, a i to w niekorzystnych aspektach. Nawet w słynnych wykładach poświęconych literaturom słowiańskim w Colle`ge de France znajdujemy raptem jedną, kąśliwą uwagę Mickiewicza, jak nie należy pisać o księdzu Marku, co więcej - także bez nazwiska młodszego, znanego przecież już artysty.
Osobisty zatarg, poza trwałą kontrowersją, dotyczącą odmiennych koncepcji literaturze i roli poety, miał dwa zasadnicze punkty kulminacyjne, jak źle skrojony dramat. Pierwszy, w początku roku 1833, wiązał się z edycją Dziadów części III, zwłaszcza z negatywnym przedstawieniem postaci Doktora, którą wszyscy znający relacje wileńskie jednoznacznie wiązali z osobą doktora Augusta Bécu, ojczyma poety, rzeczywiście tragicznie zmarłego od uderzenia pioruna. Okrycie hańbą nazwiska, noszonego poprzez matkę Słowackiego, omal nie zakończyło się pojedynkiem. Tym wspólnie, pod pierwszym patriotycznym pretekstem (wybicie medalu dla uczczenia rocznicy stworzenia na Litwie z inicjatywy Towarzystwa Litewskiego i Ziem Ruskich), Słowacki opuścił Paryż, przed wyzwaniem ustąpił z placu.
Po raz drugi do pojedynku między pisarzami nieomal doprowadzili "życzliwi" przyjaciele Mickiewicza. Po słynnej uczcie ku czci Adama, przygotowanej poprzez jego zwolenników (w pierwszy dzień świąt Bożego Narodzenia 1840 r. u Eustachego Januszkiewicza), w trakcie której, dzięki improwizacjom Słowackiego, Mickiewicz przerwał własne długoletnie poetyckie milczenie i odpowiedział płomienną, natchnioną kontrimprowizacją, narosło w środowisku emigracyjnym sporo plotek; w najwyższym stopniu złośliwa przypisywała Adamowi zdanie o Słowackim, że nie jest on pisarzem. Mickiewicz, z nieznanych nam powodów, nie dementował tego, jednakże rzecz ukazała się w druku, w paryskiej prasie. Słowacki wystąpił w obronie swego honoru i poetyckiej godności wybitnym finałem Pieśni V Beniowskiego, gdzie przyznał sobie zasługę "wskrzeszenia" wieszcza, kończył zaś propozycją pojednania: "Bądź zdrów! A tak się żegnają nie wrogi, / Ale dwa na słońcach swych przeciwnych - Bogi."
W "całej Litwie" zawrzało, tym bardziej, Iż we poprzednich oktawach Słowacki pomieścił duży arsenał inwektyw na adres bezlitosnej dla niego krytyki. Uznano, Iż w najwyższym stopniu poszkodowany został Stanisław Ropelewski i jego także zobowiązano do pojedynku, w imieniu swoim, "całej Litwy" w Paryżu, poniekąd także w imieniu Mickiewicza. Słowacki nie przyjął propozycji upokarzających go przeprosin, które miał za niego zredagować rzekomo pojednawczy komitet. Stanął na placu. Ropelewski nie stawił się.
Słowacki wyszedł z tej próby silniejszy, bardziej odporny na zaczepki antagonistów, szlachetniejszy. Potrafił potem przeciwstawić się Mickiewiczowi w Kole Towiańskiego; nareszcie postanowił z niego wystąpić, bo dalsza jego obecność tu pozostawałaby w zbyt jaskrawej sprzeczności z genezyjską, mistyczną filozofią. Dzisiaj także odmiennie, niż w czasach Kridla, patrzymy na liczne próby pisania poprzez Słowackiego swoich wersji Dziadów, Konrada Wallenroda, Pana Tadeusza - miały to być nowe, "prawdziwe", ponieważ rewelatorskie, mistyczne wersje (po jego przeżyciu objawienia w Pornic nad Atlantykiem) tego, co Mickiewicz napisał jedynie jako pisarz. Zagadnienie to czeka jednak na nowsze ujęcie interpretacyjne.
(Marek Piechota)
Zobacz także: BENIOWSKI. POEMA, GENEZYJSKA IDEA, POEMAT DYGRESYJNY, TOWIANIZM
W istocie, o ile w twórczości i korespondencji Słowackiego w okolicy kilku zdań zawodu, wyrzuconych w gniewie słów nadmiernie złośliwej krytyki, spotykamy także dziesiątki wypowiedzi o twórczości Mickiewicza pełnych entuzjazmu, w tym przepiękne oktawy Beniowskiego o Panu Tadeuszu, o tyle nazwisko Słowackiego w Słowniku języka Adama Mickiewicza, rejestrującym wszystkie zachowane wypowiedzi poety, pojawia się incydentalnie, a i to w niekorzystnych aspektach. Nawet w słynnych wykładach poświęconych literaturom słowiańskim w Colle`ge de France znajdujemy raptem jedną, kąśliwą uwagę Mickiewicza, jak nie należy pisać o księdzu Marku, co więcej - także bez nazwiska młodszego, znanego przecież już artysty.
Osobisty zatarg, poza trwałą kontrowersją, dotyczącą odmiennych koncepcji literaturze i roli poety, miał dwa zasadnicze punkty kulminacyjne, jak źle skrojony dramat. Pierwszy, w początku roku 1833, wiązał się z edycją Dziadów części III, zwłaszcza z negatywnym przedstawieniem postaci Doktora, którą wszyscy znający relacje wileńskie jednoznacznie wiązali z osobą doktora Augusta Bécu, ojczyma poety, rzeczywiście tragicznie zmarłego od uderzenia pioruna. Okrycie hańbą nazwiska, noszonego poprzez matkę Słowackiego, omal nie zakończyło się pojedynkiem. Tym wspólnie, pod pierwszym patriotycznym pretekstem (wybicie medalu dla uczczenia rocznicy stworzenia na Litwie z inicjatywy Towarzystwa Litewskiego i Ziem Ruskich), Słowacki opuścił Paryż, przed wyzwaniem ustąpił z placu.
Po raz drugi do pojedynku między pisarzami nieomal doprowadzili "życzliwi" przyjaciele Mickiewicza. Po słynnej uczcie ku czci Adama, przygotowanej poprzez jego zwolenników (w pierwszy dzień świąt Bożego Narodzenia 1840 r. u Eustachego Januszkiewicza), w trakcie której, dzięki improwizacjom Słowackiego, Mickiewicz przerwał własne długoletnie poetyckie milczenie i odpowiedział płomienną, natchnioną kontrimprowizacją, narosło w środowisku emigracyjnym sporo plotek; w najwyższym stopniu złośliwa przypisywała Adamowi zdanie o Słowackim, że nie jest on pisarzem. Mickiewicz, z nieznanych nam powodów, nie dementował tego, jednakże rzecz ukazała się w druku, w paryskiej prasie. Słowacki wystąpił w obronie swego honoru i poetyckiej godności wybitnym finałem Pieśni V Beniowskiego, gdzie przyznał sobie zasługę "wskrzeszenia" wieszcza, kończył zaś propozycją pojednania: "Bądź zdrów! A tak się żegnają nie wrogi, / Ale dwa na słońcach swych przeciwnych - Bogi."
W "całej Litwie" zawrzało, tym bardziej, Iż we poprzednich oktawach Słowacki pomieścił duży arsenał inwektyw na adres bezlitosnej dla niego krytyki. Uznano, Iż w najwyższym stopniu poszkodowany został Stanisław Ropelewski i jego także zobowiązano do pojedynku, w imieniu swoim, "całej Litwy" w Paryżu, poniekąd także w imieniu Mickiewicza. Słowacki nie przyjął propozycji upokarzających go przeprosin, które miał za niego zredagować rzekomo pojednawczy komitet. Stanął na placu. Ropelewski nie stawił się.
Słowacki wyszedł z tej próby silniejszy, bardziej odporny na zaczepki antagonistów, szlachetniejszy. Potrafił potem przeciwstawić się Mickiewiczowi w Kole Towiańskiego; nareszcie postanowił z niego wystąpić, bo dalsza jego obecność tu pozostawałaby w zbyt jaskrawej sprzeczności z genezyjską, mistyczną filozofią. Dzisiaj także odmiennie, niż w czasach Kridla, patrzymy na liczne próby pisania poprzez Słowackiego swoich wersji Dziadów, Konrada Wallenroda, Pana Tadeusza - miały to być nowe, "prawdziwe", ponieważ rewelatorskie, mistyczne wersje (po jego przeżyciu objawienia w Pornic nad Atlantykiem) tego, co Mickiewicz napisał jedynie jako pisarz. Zagadnienie to czeka jednak na nowsze ujęcie interpretacyjne.
(Marek Piechota)
Zobacz także: BENIOWSKI. POEMA, GENEZYJSKA IDEA, POEMAT DYGRESYJNY, TOWIANIZM
- Co znaczy AUTENTYZM:
- Porównanie kierunek w literaturze polskiej drugiej połowy lat 30. Ukształtował się pod wpływem redagowanego i wydawanego w Ostrzeszowie Wielkopolskim poprzez Stanisława Czernika czasopisma Okolica pisarzy antagonizm wieszczów co znaczy.
- Krzyżówka ANTYK I MACIEJ KAZIMIERZ SARBIEWSKI:
- Dlaczego chrześcijaństwa: protestanckiej i katolickiej, w szczególności zaś w ostatniej ćwierci XVI stulecia pojawił się zamiast renesansowego, chrześcijański humanizm i otworzył przed sztuką i poezją nowe antagonizm wieszczów krzyżówka.
- Co to jest ANAKREONTYK:
- Jak lepiej antycznej Grecji gatunek literacki, obejmujący pogodne wiersze głoszące radość życia, zawdzięcza nazwę Anakreontowi z Teos (VI w. przed naszą erą), który w lekkich, żartobliwych utworach sławił antagonizm wieszczów co to jest.
- Słownik AWANGARDA TZW. DRUGA:
- Kiedy nazwa przypisana tendencjom i inicjatywom literackim obecnym w poezji dwudziestolecia od początku lat 30. Do zjawisk kręgu Drugiej Awangardy zaliczyć można twórczość J. Czechowicza i szkoły antagonizm wieszczów słownik.
- Czym jest ASYMILACJA:
- Od czego zależy przedmiotów programu pozytywistycznego był postulat asymilacji mniejszości narodowych - w pierwszej kolejności Żydów; zwracano także uwagę na mniejszość ukraińską i białoruską. Podobnie jak w dobie antagonizm wieszczów czym jest.
Czym jest antagonizm wieszczów znaczenie w Motywy literatura A .
