Postać ŚW. DOMINIK GUZMÁN biografia

Kim był ŚW. DOMINIK GUZMÁN co zrobił: 1 1 7 0 - 6 sierpnia 1 2 2 1 Urodził się w Kastylii, w bardzo religijnej rodzinie szlacheckiej. Także Dominik od młodości wykazywał skłonności do poświęcania się religii. Studiował na początku w Palencji. Wg przekazu, przejęty losem cierpiącej na skutek klęski głodu ludności, sprzedał wtedy wszystkie własne książki, aby pomagać głodującym. W 1196 r. został kanonikiem, a później przeorem augustianów w Osma. Wówczas także rozpoczął podróże po Europie, towarzysząc swojemu biskupowi i uczestnicząc w misjach dyplomatycznych Ferdynanda VIII Kastylijskiego. Zetknął się wówczas z albigensami. Ta sekta religijna (odmiennie zwana katarami) działała w XII-XIII w. na południu Francji. Jej kluczowymi ośrodkami były Tuluza i Albi (stąd ich nazwa). Doktryna albigensów nawiązywała do manicheizmu. Wierzyli we współistnienie dobra i zła, nie mniej jednak życie ziemskie uważali za dzieło szatana. Odrzucali hierarchię kościelną, sakramenty i nie wszystkie dogmaty katolickie: boskość Chrystusa, zmartwychwstanie ciał, czyściec i piekło. Propagowali życie w ewangelicznym ubóstwie i ascezę. Kiedy Dominik przejeżdżał poprzez Langwedocję, było już po soborach w latach 1163 i 1179, potępiających ich doktrynę. Gdyż Dominik był bystrym obserwatorem, mimo potępienia albigensów jako heretyków zrozumiał, iż odpowiednikiem ascetycznego życia i umiejętnością prostego przekazywania swych poglądów w kazaniach umieją oni docierać do ludu. Skłoniło go to do zmiany trybu życia, z zakonnika przywiązanego do kontemplacji stał się wędrownym kaznodzieją, i to w kacerskiej Langwedocji. Dzięki wsparciu biskupa Tuluzy zaczął budowę odrębnego zebrania zakonnego. Przełomem okazało się dla Dominika wszczęcie krucjaty przeciwko albigensom w 1208 r. po zamordowaniu legata papieskiego. Stanął u boku przywódcy krucjaty - wyjątkowo okrutnego i bezwzględnego Szymona de Montfort, który w 1213 r. pokonał przywódcę katarów, Rajmunda VI, hrabiego Tuluzy. Sam Dominik zajmował się jednak działalnością kaznodziejską w odzyskanych poprzez Kościół katolicki miejscowościach. Wtedy także jego sława rozniosła się po zachodniej Europie (nie przyjął jednak proponowanej mu kilkakrotnie godności biskupiej). W 1215 r. założył swoją kongregację, zwracając się równocześnie do papieża Innocentego III o zatwierdzenie reguły nowego zakonu. Co prawda zgody nie dostał, wskazano mu na istniejące już reguły innych zakonów (Dominik ostatecznie wybrał augustiańską), lecz w 1216 r. zakon został zatwierdzony jako zakon kaznodziejski poprzez papieża Honoriusza III. Dominikanie, ponieważ tak ich popularnie nazywano, rozwijali się bardzo błyskawicznie, tym bardziej że w przeciwieństwie od drugiego zakonu kaznodziejskiego - franciszkanów, kładli nacisk na wykształcenie mnichów i niezłą organizację konwentów. W zakonie pielęgnowano ścisłą ascezę i wyrzeczenie się dóbr doczesnych. Sam Dominik, umierając w Bolonii po wielotygodniowej chorobie, musiał zostać przebrany w szaty innego ze współbraci, nie miał gdyż drugiego habitu zakonnego na zmianę. Kanonizowany został już kilkanaście lat po zgonu, w 1234 r., poprzez papieża Grzegorza IX. Św. Dominik Guzmán był, w okolicy Franciszka z Asyżu, drugim ogromnym odnowicielem życia monastycznego w średniowiecznej Europie. Jego dzieło okazało się trwałe. Popularni dominikanie (zakon kaznodziejów) błyskawicznie się rozrastali po jego zgonu. Jeszcze w pierwszej połowie XII w. powstało 6 opactw we Włoszech, 6 we Francji i 2 w Hiszpanii. Dominikanie znani byli jednak w pierwszej kolejności jako wędrowni kaznodzieje i nauczyciele na uniwersytetach. Wątpliwą sławę zakonowi przyniosło uczestnictwo w organizacji świętej inkwizycji. Stało się to jednak już po zgonu św. Dominika. Aktualnie zakon liczy ok. 6,5 tys. braci zakonnych.(RK)