Postać ŚW. BENEDYKT Z NURSJI biografia

Kim był ŚW. BENEDYKT Z NURSJI co zrobił: o k . 4 8 0 - 2 1 marca 5 4 7 Pochodził z bogatej rzymskiej rodziny Anicjuszów z Umbrii. Jego siostrą bliźniaczką była św. Scholastyka, założycielka żeńskiej gałęzi benedykty-nów. Pierwsze edukacji pobierał w rodzinnym miasteczku, później rodzice wysłali go do Rzymu. Rozczarowany z racji na niemoralne prowadzenie się innych studentów, postanowił wycofać się z życia światowego do pustelni. Zatrzymał się w Subiaco, gdzie na początku pod opieką starszego mnicha, a później samodzielnie prowadził życie pustelnicze. Tam zdobył sobie wielu uczniów. Po trzech latach zaproponowano mu objęcie przewodnictwa w leżącym nieopodal klasztorze, lecz kiedy próbował w nim uporządkować życie monastyczne, napotkał na opór pozostałych zakonników. Wg podania próbowali go nawet otruć, aby pozbyć się kłopotliwego opata. Wobec tych nieporozumień przeniósł się na południe i w 529 r. założył klasztor na Monte Cassino, w miejscu dawnego rzymskiego umocnionego obozu i pogańskiego sanktuarium. Z życiem klasztornym św. Benedykta związanych jest sporo hagiograficznych opowieści. Miał być uzdrowicielem, a nawet wskrzesicielem zmarłych. Z tego powodu jest wzywany do pomocy na wypadek różnych chorób: wysokiej gorączki, stanów zapalnych, chorób nerek i zatruć. Uważany jest przy tym za szczególnego patrona uczniów i nauczycieli, a również górników, speleologów i kotlarzy. zgon Benedykta także była łączona z cudownymi wydarzeniami. Miał umrzeć w trakcie modlitwy w klasztornym kościele, a bracia zakonni widzieli jakoby, jak aniołowie prowadzą go po świetlistej drodze do nieba. Stąd również cześć dla św. Benedykta jako opiekuna zmarłych. Jego ciało złożono w krypcie klasztoru na Monte Cassino. Został kanonizowany, a w 1964 r. papież Paweł VI ogłosił go kluczowym patronem Europy. Znaczenie św. Benedykta dla historii Kościoła i kształtowania się nowożytnej Europy polegało na opracowaniu reguły zakonnej i jej rozpowszechnieniu po napisaniu poprzez pierwszego benedyktyna w Stolicy Piotrowej, Grzegorza I Wielkiego, biografii Benedykta. Zasadniczą jej właściwością był umiar we wszystkim: w modlitwie, uczynkach pokutnych, w pracy i w spoczynku, w posiłku i piciu. Dewizą benedyktynów stało się słynne: Ora et labora - módl się i pracuj! Zakon żyjący w niezależnych organizacjach i samowystarczalnych opactwach przyczynił się do rozwoju rolnictwa, szpitali i rzemiosła artystycznego. We inicjalnym średniowieczu benedyktyni stanowili elitę umysłową Europy Zachodniej, między innymi współtworząc renesans karoliński, a w prowadzonych szkołach, bibliotekach i skryptoriach klasztornych ocalili sporo z dorobku starożytności. Odegrali ogromną rolę w dziejach architektury, w szczególności romańskiej, i muzyki (śpiew chóralny). Do XII w. byli najpotężniejszą organizacją zakonną w Europie. Ich klasztory liczyły do kilku tys. zakonników, a ogólna liczba mnichów dochodziła do wielu dziesiątków tys.. W najwyższym stopniu znanym klasztorem benedyktyńskim, prócz macierzystego na Monte Cassino, jest klasztor w Cluny, we Francji. Z modelu życia benedyktyńskiego wyrosły inne rodziny zakonne, między innymi benedyktynki, cystersi, kameduli, oliwetanie, sylwestryni i trapiści. Do Polski benedyktyni przybyli wraz ze św. Wojciechem, a w najwyższym stopniu znanym opactwem benedyktyńskim jest Tyniec. (RK)