Postać PEPIN MAŁY biografia

Kim był PEPIN MAŁY co zrobił: 7 1 4 / 7 1 5 -7 6 8Po zgonu majordoma Karola Młota (741) władza w kraju frankijskim przeszła na jego synów, Karlomana i Pepina. Niebezpieczeństwo nowego rozbicia państwa zostało zażegnane, gdy starszy, Karloman, wstąpił w 747 r. do klasztoru we Włoszech (na górze Soracte, późniejsza Monte Casino), a młodszy, Grif, został zabity w 753 r. Królem oficjalnie był jednak marionetkowy przedstawiciel rodu Merowingów, Childeryk III, którego Karloman i Pepin wkrótce po zgonu ojca osadzili na tronie. Do ostatecznego opanowania tronu posłużył Pepinowi sojusz z papiestwem, które w tym czasie było w krytycznym położeniu. Mianowicie królowie Longobardów rozpoczęli akcję likwidacji resztek posiadłości cesarzy bizantyjskich w Italii, zajmując w 751 r. Rawennę, stolicę egzarchy, i zamierzając opanować Rzym. Apele papieży o pomoc do cesarza bizantyjskiego nie przynosiły skutku, gdyż obie strony były ideologicznie skonfliktowane, bo papiestwo popierało kult obrazów, a cesarze byli obrazoburcami. W tej sytuacji Frankowie pozostawali jedynymi sojusznikami papiestwa. Zdawał sobie sprawę z tego Pepin, kiedy w 751 r. wysłał do Rzymu poselstwo z aluzyjnym pytaniem: Czy tron powinien należeć do nominalnych królów, czy także do tego, kto posiada realną władzę? Papież Zachariasz bez wahania opowiedział się za drugą ewentualnością, a to dało Pepinowi argumenty do działania. Na synodzie w Soissons Childeryk III został pozbawiony tronu, ostrzyżony (długie włosy były symbolem władzy królewskiej) i zesłany do klasztoru. Arcybiskup Moguncji, Winfryd Bonifacy, w imieniu papieża namaścił Pepina na króla, naśladując biblijną ceremonię namaszczania królów izraelskich. Nowy monarcha został więc postawiony wyżej niż dawni, podnoszeni na tarczy, królowie germańscy, władza jego była uświęcona, a wystąpienie przeciwko niej równałoby się świętokradztwu. W 753 r. ceremonię namaszczenia Pepina (i jego synów) powtórzył osobiście papież Stefan II, który przybył do państwa Franków, aby prosić o wsparcie przeciw Longobardom; rzucił on wtedy również klątwę na wszystkich, którzy w przyszłości wystąpiliby przeciwko władzy Karolingów. Nowy władca Franków bardzo błyskawicznie musiał jednak spłacić zaciągnięty dług wdzięczności. Po przełamaniu niechęci możnych frankijskich i swego brata Karlomana (rozkazał oddać do klasztoru jego dzieci) do wojny z Longobardami latem 754 r. wyruszył do Italii. Pośrodku krótkiej kampanii Longobardowie zostali pokonani i zmuszeni do ustąpienia z zajętych ziem Egzarchatu Raweńskiego. W 755 r., Pepin Mały, realizując plan związania ze sobą papiestwa, a równocześnie odrzucając pretensje bizantyjskie, przekazał zdobycz Stefanowi II, jako "ojcowiznę św. Piotra" (patrimonium Sancti Petri). Stworzył w ten sposób podstawy pod władztwo terytorialne papieży, a więc Kraj Kościelne. Ostatnie lata swego panowania poświęcił Pepin walce z Arabami, których wyparł za Pireneje, wcielając w 752 r. do swego państwa dawną wizygocką Septymanię. W latach 759-763 podbił również Akwitanię, która leżała pomiędzy krajem Franków a arabskim emiratem Omajjadów ze stolicą w Kordobie. Niestety, sukcesy na wschodzie zostały okupione niepowodzeniami na zachodzie, gdzie książę bawarski Tassilo III zrzucił zwierzchnictwo Franków, a Sasi najeżdżali Nadrenię. Pepin Mały zmarł w 768 r. i został pochowany w Saint-Denis; na skutek grzechów swego ojca polecił, by ułożyć go twarzą do ziemi. W tej samej krypcie królewskiej miejsce wiecznego spoczynku znalazła również jego żona, Bertrada (783). Umierając, podzielił kraj pomiędzy dwóch synów, Karola i Karlomana. (JS)