Postać OTTON III biografia

Kim był OTTON III co zrobił: 9 8 0 - 2 4 stycznia 1 0 0 2Otton III, zwany Rudym, był synem cesarza Ottona II z rodu Ludolfingów i Teofano, krewnej cesarza bizantyjskiego, Jana Tzimiskesa. Po zgonu ojca (983) pozostawał pod opieką matki, Teofano, a po jej zgonu (991) pod opieką babki, Adelajdy. Był bardzo dobrze wykształcony; znał łacinę, grekę i historię starożytną. Zawdzięczał to swoim wychowawcom: Janowi Philigathosowi (Grekowi) i mnichowi Bernwardowi (potem biskup Hildesheimu). Otton III był młodzieńcem przedwcześnie dojrzałym, nerwowym i chorowitym, a równocześnie bardzo religijnym. Olbrzymi wpływ na jego poglądy wywarł także Gerbert, mnich z Aurlillac (późniejszy papież Sylwester II), jeden z w najwyższym stopniu wykształconych ludzi epoki. Koronę królewską Ottonowi III obronili przed zakusami księcia bawarskiego, Henryka Kłótnika, arcybiskupi: Willigis z Moguncji i Adalberon z Reims. W 995 r. Otton III, osiągnąwszy 15 lat, został ogłoszony pełnoletnim. W tym roku wyprawił się z posiłkującym go Bolesławem Chrobrym, księciem polskim, na Wieletów. W 996 r. udał się do Rzymu, gdzie polecił wybrać papieżem swego krewniaka, syna księcia Ottona z Karyntii, Bruno-na, który przyjął imię Grzegorza V. Koronował on w tym roku Ottona na cesarza. W roku kolejnym cesarz ponownie wyprawił się do Rzymu, aby przywrócić tron papieżowi, wypędzonemu poprzez Krescencjusza, trybuna rzymskiego, przywódcę stronnictwa antycesarskiego. Po pokonaniu buntowników rozkazał stracić Krescencjusza wspólnie z ekipą jego zwolenników, a antypapieża Jana XVI, byłego biskupa Piacenzy, Filigatosa, Greka z Kalabrii, po okaleczeniu wtrącił do więzienia. Własne rządy w Rzymie oparł Otton III na arystokratycznej rodzinie panów z Tusculum. Po zgonu Grzegorza V wyniósł na Stolicę Apostolską swego nauczyciela i przyjaciela Gerberta, arcybiskupa z Reims, który przyjął imię Sylwestra II. Historycy przypuszczają, iż właśnie wtedy zrodził się plan odnowy Cesarstwa Rzymskiego. Otton rozpoczął go realizować, powołując tradycyjne rzymskie urzędy (protowestariusz, protospatariusz), przywrócił rzymski ceremoniał i ustanowił w Rzymie stałą własną rezydencję (budowa wspaniałego pałacu na Palatynie). Na pieczęciach Ottona pojawiły się napisy "Renovatio Imperii Romanorum" i "Roma Aurea". Cesarz próbował nawet zjednoczyć Cesarstwo Zachodnie ze Wschodnim przez ślub z księżniczką bizantyjską, lecz odmówiono mu jej ręki. Tej zewnętrznej symboliki, której towarzyszyły plany wewnętrznej przebudowy imperium, nie rozumiało jednak niemieckie otoczenie Ottona III. Do chwili obecnej cesarstwo stanowiło tylko rozszerzoną wersję królestwa niemieckiego. Aktualnie cesarz miał być zwierzchnikiem uniwersalnego państwa chrześcijańskiego, w skład którego miały wchodzić na równych prawach różne ludy. Wizualnym dokumentem tej koncepcji jest zachowana w kilku wariantach miniatura, na której do cesarza w majestacie zbliżają się z hołdem symboliczne postacie, reprezentujące Romę (jest to Italię), Galię, Germanię i Sklavinię (a więc Słowiańszczyznę), jako cztery człony składowe imperium. Plany te zdecydowanie jednak wyprzedzały epokę, gdzie żył i dlatego okazały się niemożliwe do zrealizowania. Otton III, jako cesarz, czuł się zwierzchnikiem całego chrześcijaństwa, zdecydowanie opowiadał się także za moralną odnową Kościoła, w czym wspierali go: Romulad, Nil i Wojciech, późniejsi święci. Nową politykę zainaugurował cesarz na terenie Słowiańszczyzny, w trakcie zjazdu w Gnieźnie w 1000 r. Zwolnił wtedy Bolesława Chrobrego z zależności trybutarnej, nadał Polsce samodzielność kościelną poprzez ustanowienie arcybiskupstwa w Gnieźnie i zgodził się na koronację księcia polskiego (niektórzy z historyków uważają, iż cesarz osobiście koronował wtedy Bolesława), przekazał mu również kopię włóczni św. Maurycego (drugą wysłał księciu węgierskiemu, Stefanowi). (JS)