Postać KONRAD ADENAUER biografia

Kim był KONRAD ADENAUER co zrobił: 5 stycznia 1 8 7 6 - 1 9 kwietnia 1 9 6 7 Urodził się w Kolonii, w rodzinie prawniczej. Po ukończeniu gimnazjum w Kolonii studiował prawo i ekonomię na uniwersytetach we Fryburgu, Bonn i Monachium. Po zdaniu egzaminów państwowych (1901) pracował jako prawnik w Kolonii. Jego kariera polityczna rozpoczęła się po wstąpieniu do katolickiej Partii Centrum (1906) i wżenieniu się do bogatej rodziny kolońskiej (1905). W 1906 r. został radnym miasta Kolonii. Od 1909 r. sprawował urząd zastępcy nadburmistrza Kolonii. Od 1917 do 1933 r. był nadburmistrzem. Dbał o postęp miasta i jego mieszkańców. Pod koniec I wojny światowej zaopatrzył miasto w żywność, stąd nazywano go Graupenauerem (Kaszowcem). Po wojnie rozbudował miasto, utworzył uniwersytet, był inicjatorem budowy nowoczesnej autostrady Kolonia - Bonn. Równocześnie był w tym czasie członkiem i prezydentem Pruskiej Izby Panów (1917-1920) i przewodniczącym Pruskiej Porady Państwa (1920-1932).Po dojściu Hitlera do władzy został usunięty z zajmowanych stanowisk. Stracił swój dom, a w 1934 r. był na krótko aresztowany. W 1937 r. uzyskał emeryturę i odszkodowanie, za któ­re wybudował dom w Rhöndorfie k. Bonn. Był przeciwnikiem faszyzmu, lecz nie włączył się w działalność opozycyjną. Ponownie został aresztowany w 1944 r. Więzienie gestapo opuścił w listopadzie 1944 r. W maju 1945 r. amerykańskie władze wojskowe mianowały go nadburmistrzem Kolonii. W październiku 1945 r. władze brytyjskie zwolniły go. Jednym z powodów była zbyt energiczna walka o kwestie społeczne mieszkańców Kolonii.We wrześniu 1945 r. został członkiem-założycielem, a w 1946 r. przewodniczącym Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej (CDU) w brytyjskiej strefie okupacyjnej. W latach 1948-1949 był przewodniczącym Porady Parlamentarnej, namiastki parlamentu w zachodnich strefach okupacyjnych. Po utworzeniu Republiki Federalnej Niemiec głosami CDU i bawarskiej chadecji (CSU) i Partii Wolnych Demokratów (FDP) i Partii Niemieckiej (DP) został wybrany kanclerzem RFN. Urząd ten sprawował do 1963 r. i z racji na podeszły wiek był nazywany Der Alte (Stary). W latach 1951-1955 był także ministrem spraw zagranicznych. Na czele CDU stał od 1950 do 1966 r. Zmarł w swoim domu w Rhöndorfie.Był jednym z najwybitniejszych polityków niemieckich. Przed 1945 r. znany był w kręgach polityki niemieckiej. Po II wojnie światowej został nie tylko założycielem RFN, lecz również jednym z "ojców Europy". Cieszył się sporym poparciem zwyczajnych Niemców. Doprowadził do odbudowy i rozwoju gospodarczego państwa, opierając się między innymi na planie Marshalla i koncepcjach ekonomicznych prof. Ludwiga Erharda. Wykorzystując politykę zimnowojenną, doprowadził do suwerenności RFN, udzielenia amnestii dla byłych nazistów (1954) i włączenia RFN do NATO (1955). Konsekwentnie wypowiadał się za zjednoczoną Europą. Stąd poparcie dla koncepcji Europejskiej Wspólnoty Obronnej (upadła w 1954 r.) i Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (1956). Urzeczywistnił pojednanie z Francją, czego ostateczną konsekwencją były traktaty elizejskie (1963), mó­wiące o szerokiej współpracy politycznej, wojskowej, gospodarczej i naukowej. W 1954 r. wystąpił z koncepcją uzyskania poprzez RFN dostępu do broni atomowej, a w 1956 wprowadził Niemcy do Euroatomu. Pomimo że prowadził twardy antykomunistyczny kurs+C2, w 1955 r. pojechał do ZSRR. Do-prowadził do nawiązania stosunków dyplomatycznych i uzyskał zwolnienie jeńców niemieckich z radzieckiej niewoli. Konsekwentnie, odpowiednio z niemiecką racją stanu, nie uznawał NRD i granicy na Odrze i Nysie Łużyckiej. Stąd w propagandzie polskiej pokazywano go w płaszczu krzyżackim i nazywano "chytrym, łańcuchowym lisem imperializmu". (KM)