Postać JOHANN SEBASTIAN BACH biografia

Kim był JOHANN SEBASTIAN BACH co zrobił: 2 1 marca 1 6 8 5 - 2 8 lipca 1 7 5 poprzez wielu melomanów ten skromny "kantor z Lipska" uważany jest za najwybitniejszego twórcę epoki baroku. Urodził się w Eisenach, w Turyngii. Pochodził z rodz. muzyków. Jego tata, Johann Ambrosius, zarabiał na życie jako opłacany poprzez radę miejską muzyk. Johann Sebastian dość błyskawicznie, ponieważ już w wieku 10 lat, został sierotą. Pierwszych lekcji gry i kompozycji udzielał mu więc jego starszy brat - organista kościelny Johann Christoph. W wieku 15 lat powiodło mu się uzyskać stypendium w szkole w Lüneburg, w Dolnej Saksonii. Po jej ukończeniu usamodzielnił się, zdobywając zatrudnienie jako muzyk na dworze księcia Johanna Ernsta von Sachsen-Weimar. Później wrócił do rodzinnej Turyngii, pracując jako organista w kościołach w Arnstadt i Mühl-hausen. Zafascynowany wówczas muzyką organową, pieszo udał się na naukę do uznawanego za mistrza tego instrumentu Dietera Buxtehude z Lubeki. Po pierwszym małżeństwie w 1707 r. zatrudnił się na dłużej ponownie jako organista i muzyk dworski w Księstwie Sachsen-Weimar. Jego król zapisał się jednak fatalnie w historii muzyki, gdyż po 7 latach służby Bacha, gdy ten chciał odejść, kiedy zaproponowano mu atrakcyjniejsze warunki finansowe, książę potraktował go jako zwykłego niepokornego poddanego i uwięził za brak pokory. Dopiero na dworze kolejnego mecenasa, księcia Leopolda z Anhalt-Köthen, znalazł warunki do spokojnego tworzenia. Jednak pełna skala możliwości Bacha rozwinęła się dopiero od 1723 r. w Lipsku, kiedy zatrudniono go w kościele pw. św. Tomasza. Został w nim kantorem i osobą odpowiedzialną za kościelną i świecką muzykę w mieście Lipsku (Director musices). Od 1728 r. poprzez kilka lat był również kierownikiem kolegium muzycznego (Col-legium musicum). Co ciekawe, z tym wiąże się niewiele znany wątek polski w biografii Bacha. W momencie panowania Augusta III jako króla Polski dostał gdyż w 1736 r. tytuł honorowego "królewskiego polskiego i elektorskiego saskiego kompozytora dworskiego". Mimo iż w Lipsku nikt już nie podawał w niepewność jego kunsztu organisty, kompozytora i wirtuoza, to nie zostały mu oszczędzone towarzyszące mu poprzez całe życie duży z władzami, które oskarżały go tym wspólnie o zbyt "oświecony", a nie - jak oczekiwano - religijny charakter jego muzyki. W 1747 r. Bach podążył do triumfujących wówczas po wojnach śląskich Prus i został przyjęty w pałacu królewskim poprzez samego króla Fryderyka II Hohen-zollerna. Pozostawił po sobie bardzo liczne potomstwo. Z czterech małżeństw Urodziło mu się aż 20 dzieci, z których 4 synów (Wilhelm Friedmann, Carl Philipp Emanuel, Johann Christoph Friedrich, Johann Christian) zostało również znanymi muzykami i kompozytorami. Pod koniec życia dotknęła go dolegliwość oczu, prowadząca do stopniowej ślepoty. Odsunął się wówczas od życia publicznego. Zmarł w wieku 65 lat. Podobno jego ostatnie słowa przed śmiercią brzmiały: "Wreszcie usłyszę prawdziwą muzykę". To, co dla Johanna Sebastiana było zawsze główne, to muzyka. Różnorodne w formie utwory, od muzyki kościelnej po dzieła wokalne i instrumentalne (jest autorem między innymi około 200 kantat), zadziwiają bogactwem dźwięków i najlepszą klasyczną harmonią. Sławę przyniosły mu monumentalne pasje: Pasja wg św. Mateusza - przedstawiająca życie Jezusa Chrystusa wg opowieści z 26 i 27 rozdziału Ewangelii w przekładzie Lutra (została wystawiona w Ogromny Piątek roku 1729 w kościele św. Tomasza w Lipsku) i poprzednia Pasja wg św. Jana - wystawiona w tym samym kościele w 1724 r. Do znanych i podziwianych dzieł lipskiego geniusza należy także Msza h-moll napisana w momencie żałoby po zgonu króla Augusta II. Do w najwyższym stopniu ulubionych do dzisiaj utworów należy jednak na pewno 6 Koncertów brandenburskich, które zadedykował i przekazał poznanemu w Berlinie hrabiemu Christianowi Lud-wigowi von Branderburg-Schwedt. Do nadal popularnych zaliczają się również tak zwany Wariacje goldbergowskie i liczne inne utwory instrumentalne, w tym w pierwszej kolejności ciągle chętnie grana także jako motyw muzyki rozrywkowej Toccata i fuga d-moll. Olbrzymią spuściznę muzyczną Bacha zebrał i wydał w Lipsku w 1950 r. Wolfgang Schmieder w katalogu Bach Werke Verzeichnis (BWV). (RK)