Postać HORACY właśc. Kwintus Horatius Flaccus biografia

Kim był HORACY właśc. Kwintus Horatius Flaccus co zrobił: 6 5 przed naszą erą - 8 n . e . Jeden z najwybitniejszych, a równocześnie w najwyższym stopniu popularnych pisarzy rzymskich tak zwany złotego okresu w kulturze łacińskiej (zwanego również klasycyzmem augustiańskim). Był synem wyzwoleńca z Wenuzji, w Apulii. Jednak idąc śladami bogatych synów rzymskich obywateli, podążył w młodości do Aten, aby tam studiować filozofię grecką. Powrócił do Rzymu w chwili apogeum wojen domowych u schyłku I w. przed naszą erą Początkowo przyłączył się do zwolenników Marka Brutusa, walczącego po zamordowaniu Cezara z Markiem Antoniuszem, Oktawianem Augustem i Markiem Lepidusem (nazywano ich II triumwiratem) o zachowanie ustroju republikańskiego. Dowodził nawet jako trybun wojskowy legionem w bratobójczej bitwie pod Filippi w 42 r. przed naszą erą , gdzie szala zwycięstwa przechylała się na początku na korzyść Brutusa i Kasjusza, lecz ostatecznie w drugim dniu bitwy triumf odnieśli triumwirowie. Zmuszony do ucieczki i pozbawiony majątku, Horacy wrócił na krótko do Rzymu, znajdując zatrudnienie jako skryba przy urzędzie kwestora. W 38 r. przed naszą erą znalazł szczęśliwym trafem schronienie u Kliniusza Gajusza Mecenasa, co prawda bliskiego przyjaciela Oktawiana Augusta, lecz równocześnie znanego opiekuna twórców (od jego przydomku pochodzi do dzisiaj stosowane ustalenie "mecenas sztuki"). Mecenas podarował mu wiejską posiadłość w Sabinum, zapewniającą Horacemu do zgonu spokój w pracy twórczej. Horacy znany jest dzisiaj w pierwszej kolejności dzięki swojej twórczości poetyckiej, która rozkwitła pod opiekuńczymi skrzydłami Mecenasa. Nieśmiertelną sławę klasyka literatury łacińskiej przyniosły mu raczej utwory liryczne. Z najwcześniejszego okresu (z połowy lat trzydziestych I w. przed naszą erą ) pochodzą pisane heksametrem Satyry, zjadliwie oceniające współczesne poecie życie polityczne i moralność jego współczesnych. Równie inicjalnie powstały Epody - krótkie utwory o treści politycznej. Najsławniejsze i uznawane za klasyczny wzór liryki łacińskiej są jednak Pieśni, poruszające różne tematy, od biesiadnych po filozoficzne. Pierwsze księgi Pieśni Horacy zebrał ostatecznie w 23 r. przed naszą erą , księga IV przygotowana została potem - w 13 r. przed naszą erą Horacy wzorował się na liryce greckiej okresu klasycznego (Alkajosie, Safonie, Anakreoncie), wykorzystywał nawet pojawiające się tam motywy, jednak traktował je zupełnie samodzielnie. Do tematyki i form Pieśni (z łaciny Carmina) poeci europejscy nawiązują wciąż od czasów renesansu. Jednym z ostatnich dzieł Horacego były dwie księgi Listów. W pierwszej z nich autor występuje w roli nauczyciela życia, odwołując się do tradycji epikurejskiej, a w drugiej zamieścił teorię literaturze w tak zwany Liście do Pizonów (znanym również jako Ars poetica). Chyba w najwyższym stopniu znanym do dziś motywem horacjańskim pozostał ten wyrażający w pieśni Exegi monumentum aere perennius (Nie wszystek umrę) wiarę w potęgę i ponadczasowość ludzkiej twórczości: "Stawiłem sobie pomnik trwalszy niż ze spiży. / Od królewskich piramid sięgający wyżej; / Ani go deszcz trawiący, ani Akwilony / Nie pożyją bezsilne, ni lat niezliczony / Szereg, ni czas lecący w wieczności otchłanie. / Nie wszystek umrę, sporo ze mnie tu zostanie / Poza grobem" (przekł. L. Rydel). (RK)