Postać FRYDERYK II HOHENSTAUF biografia

Kim był FRYDERYK II HOHENSTAUF co zrobił: 1 1 9 4 -1 2 5 0 Był synem cesarza Henryka VI i z jego woli w 1196 r. został wybrany na króla Niemiec. Jednak niespodziewana zgon cesarza spowodowała, iż w Niemczech doszło do walki o władzę pomiędzy bratem zmarłego, Filipem szwabskim, i Ottonem IV Brunszwickim. W tej sytuacji matka Fryderyka, Konstancja, ogłosiła go w 1198 r. królem Sycylii, deklarując w jego imieniu odłączenie Sycylii od Cesarstwa i zrzeczenie się pretensji do korony Niemiec. Po jej zgonu (1198) opiekę nad Fryderykiem objął papież Innocenty III. Dzięki niemu, po ekskomunice rzuconej na cesarza Ottona IV (1210), Fryderyk został wybrany poprzez część książąt na króla Niemiec i koronowany w Moguncji w 1212 r. Jednak ostateczne rozstrzygnięcie nastąpiło nie w Niemczech, lecz pod Bouvines (1214), gdzie sprzymierzeniec Fryderyka, Filip II August, władca Francji, rozbił wojska Ottona IV. To utorowało drogę Fryderykowi do tronu cesarskiego, który objął w 1220 r. W odróżnieniu do innych cesarzy Fryderyk II przewarzająca część czasu spędzał poza obszarem Niemiec, raczej w Królestwie Sycylii i we Włoszech. Po koronacji w Rzymie podążył na Sycylię i zaczął jej przebudowę w nowoczesną scentralizowaną monarchię. Dokonał rewizji nadań lennych, co umożliwiło mu odzyskanie wielu posiadłości. Lennych urzędników zastąpili płatni funkcjonariusze urzędów centralnych, zobowiązani do prowadzenia akt, z kolei samorządy miast podporządkowano królewskim urzędnikom. Pospolite ruszenie rycerstwa zastąpiła najemna armia, w znacznej mierze muzułmańska. W Neapolu założył pierwszy w Europie uniwersytet, który podporządkował kanclerzowi państwa. Miał on za zadanie kształcić kadry dla administracji państwowej. Cesarz zakazał równocześnie swoim poddanym studiowania za granicą, a od lekarzy i aptekarzy żądał składania egzaminów przed państwową komisją uniwersytecką. Konstytucje ogłoszone w Melfi w 1231 r. zakazywały również wojen prywatnych pomiędzy możnymi. Równocześnie rozbudował mechanizm skarbowy, ujednolicając cła i wprowadzając monopol państwowy na handel zbożem, solą i żelazem. Polityka Fryderyka II w Niemczech była jednak skrajnie inna. Pozbawiony tam silnego wsparcia, zmuszony był do ustępstw wobec możnowładców świeckich i duchownych. W 1232 r. w ogromnym Statutum in favorem principium, uzyskali oni niemal pełną niezależność w swych lennach terytorialnych. W podziękowaniu za koronację cesarską Fryderyk II zobowiązał się wobec papieża zorganizować krucjatę. W ramach przygotowań do niej poślubił w 1225 r. Jolantę Jerozolimską, następczynię tronu Królestwa Jerozolimy. Rozpoczął jednak ociągać się z wyruszeniem na wyprawę, próbując przejąć kontrolę nad Królestwem Jerozolimy z rąk swego nowego teścia - Jana z Brienne. Gdyż w 1227 r. Fryderyk następnie zwlekał z wyruszeniem do Ziemi Świętej, został ekskomunikowany poprzez papieża Grzegorza IX. Jednak w roku kolejnym, mimo ciążącej na nim klątwy, wyruszył na krucjatę. Udane negocjacje z sułtanem egipskim, Al-Kamilem doprowadziły do odzyskania Jerozolimy, Nazaretu i Betlejem i koronacji w Jerozolimie (1229). Sukcesy te skłoniły papieża do zdjęcia ekskomuniki i zawarcia z nim pokoju w San Germano w 1231 r. Uzyskawszy w ten sposób wolną rękę, Fryderyk usiłował zastosować pokój z papiestwem do umocnienia swego stanowiska w Lombardii. W tej sytuacji zagrożone miasta lombardzkie weszły w kontakt z synem Fryderyka, Henrykiem VII (od 1220 r. królem rzymskim), który pełnił funkcję namiestnika Niemiec. Jego bunt w 1234 r. został jednak stłumiony, a miasta lombardzkie pokonane w bitwie pod Cortenuova w 1237 r. To zadecydowało, iż papież ponownie ekskomunikował Fryderyka. Cesarz jednak bez większych trudności opanował Kraj Kościelne i blokował w Rzymie Grzegorza IX, aż do jego zgonu (1241). Nowy papież Inno-centy IV, który dawniej uchodził za przyjaciela Fryderyka, kiedy tylko król opuścił Rzym, zwołał sobór powszechny do Lyonu i tam doprowadził do detronizacji cesarza. Wojna domowa na nowo rozgorzała w Niemczech i we Włoszech, a opozycja wybrała antykrólem landgrafa Turyngii, Henryka Raspe, a po jego zgonu, w 1247 r., Wilhelma, hrabiego Holandii. W czasie walk Fryderyk II zmarł wskutek zarazy we Fiorentino. Został pochowany w katedrze w Palermo, na Sycylii (w okolicy ojca, matki i dziadka Rogera II). (JS)