Postać CYPRIAN KAMIL NORWID biografia

Kim był CYPRIAN KAMIL NORWID co zrobił: 2 4 września 1 8 2 1 - 2 3 m a j a 1 8 8 3Cyprian Kamil Norwid uznawany jest za najwybitniejszego twórcę tak zwany drugiego, popowstaniowego pokolenia romantyków. Debiutował w 1840 r. na łamach warszawskich czasopism. Własną oryginalną poetykę stworzył, uprawiając krytyczną refleksję nad romantyczną spuścizną, co spotkało się z brakiem zrozumienia pośród współczesnych i znacząco utrudniało znalezienie wydawcy. Człowiek, jego przypadek w świecie i zależność od historii to kluczowe motywy twórczości Norwida. Pisarz kwestionował słuszność podporządkowania indywidualności racjom zbiorowym. Lansowana poprzez romantyzm etyka ofiary poddana została poprzez niego ostrej krytyce między innymi w napisanym w latach 1848-1849 dramacie Zwolon. Za godne potępienia uważał również czynienie zemsty motywem ludzkich działań. Tak funkcjonującemu światu przeciwstawiał schemat, w którego centrum znajduje się człowiek - reprezentant wspólnoty wierzących. W miejsce romantycznego indywidualizmu proponował chrześcijański personalizm. Jego bohaterzy to regularnie cisi, poszukujący prawdy ofiarnicy, którzy znaczą mało wobec nieuchronności losu i historii (Quidam, 1856-1959). Norwid zaprezentował również swoją koncepcję literaturze. Jako dekonstruktor liryki romantycznej przedstawił powstały w 1851 r. Promethidion, którego problematyka skupiała się wokół wizji powstania społeczeństwa wyznającego wartości dobra, piękna i pracy. Autor pragnął, aby idea piękna stała się obecna w życiu codziennym, a twórca miał być jej kluczowym dystrybutorem. W wierszu otwierającym zestaw Vademecum (1857-1865) Norwid sformułował postulat: Odpowiednie dać rzeczy wyraz. Sobie wyznaczył misję poszukiwania słów, które oddawałyby otwarcie się literaturze na realność życia. Również w arcydziele eseistycznej prozy - Białych kwiatach (1857) podejmował kwestię konieczności wykorzystania stylu nieozdobnego, z uwagi na nadrzędność podejmowanego tematu. Literatura zejść miała z wyżyn w sferę codzienności i realizować cele utylitarne, co nie oznacza, iż nie mogła być intelektualna. Odpowiednio z powyższym, w literaturze Norwida nie ma wielosłowia, wręcz przeciwnie, pełna jest ona niedopowiedzeń i przemilczeń, które aktywizują odbiorcę. Liczne są również symbole i alegorie, a paraboliczność twórczości uruchamia dwa jej plany: doraźny i uniwersalny, ogólnoludzki. Cyprian Kamil Norwid, jako iż sam był pisarzem odrzuconym, regularnie poruszał w swoich utworach motyw znakomitych postaci skrzywdzonych poprzez ogół. To właśnie jednostkom genialnym poświęcił utwory liryczne: Coś ty Atenom zrobił, Sokratesie..., Fortepian Szopena, Do obywatela Johna Brown. Człowiek wyprzedzający swój czas może liczyć na docenienie dopiero pośmiertnie: "ponieważ glina w glinę wtapia się bez końca / gdy sprzeczne ciała zbija się aż ćwiekiem". Szczególnie osobistą wymowę ma utwór Klaskaniem mając obrzękłe prawice. Jest on wyrazem boleśnie doświadczanej samotności i odrzucenia, przedstawia smutną diagnozę owych czasów i przekonanie, iż należna artysty chwała spotka go po zgonu: "Syn - minie pismo, ale ty spomnisz, wnuku". Również wspomnieniom z ostatnich dni życia twórców: Mickiewicza, Chopina i Słowackiego Norwid poświęca arcydzieło prozy eseistycznej - Czarne kwiaty. Najwybitniejsza nowela jego autorstwa Ad leones! (1883) opowiada zaś historię rzeźbiarza, który, aby nie umrzeć z głodu, musi dokonać zgodnych z intencją zleceniodawcy, a sprzecznych z jego zamysłem, przeróbek swego dzieła. O biednym artyście opowiada również Pierścień ogromnej damy, będący pierwszą realizacją komedii wysokiej na gruncie polskim. Cyprian Kamil Norwid nie tylko zrewolucjonizował oblicze polskiego romantyzmu, lecz również jako "pisarz przeklęty" stał się patronem Młodej Polski, a jako orędownik etyki pracy - prekursorem pozytywizmu. (DP)